Samtíningr

Vinna við auglýsingamennsku er gefandi. Ég er í fyrsta lagi orðinn svo hæfur í prófarkalestri að ekkert fer fram hjá mér lengur (segi ég og geri stafsetningarvillu). Svo er ég nú orðið uppfullur af gagnlegum upplýsingum, svo sem að Tenerife sé fjölskrúðug paradísareyja, að á Kanarí megi finna fjölbreytta og fjölhæfa fjölskylduskemmtun, á dekurströndinni Loro Parque sé mikið úrval mörgæsa, gubb æl gubb svo myndast pollur.

Neinei, þetta er gaman. Besta vinna sem ég hef haft. Ég hef tekið sundsprett í stöðuvatni neysluhyggjunnar og fitna stöðugt. It's time you took a swim in lake you, segi ég og veifa höndum mínum hommalega um. (Margir hafa haft á því orð að ég sé alveg ótrúlega óhommalegur í útliti og sé því þeim mun hroðalegra að horfa upp á uppgerðarhommastæla frá mér en öðrum. Fróðleiksmoli)

Lengi hef ég haldið því leyndu en tónlistarnám mitt er einungis að því miðað að afla mér kvenhylli. Sú tilætlun hefur algjörlega misfarist hingað til og er ég nokkuð ráðalaus í þessu sem öðru. Ljúfir tónar Harvest Moon með Neil Young, silkfönkið Sexual Healing og Let's Get It On með Marvin Gaye, frönsk hálsmælt err í Je suis venu te dire que je m'en vais með Serge Gainsbourg; nei, ekkert virkar. Vanþakklæti kalla ég þetta. Vitið þið ekki áreynsluna sem í þessu felst!? Fullvissuna um árangur eftir sérstaklega glæsilega Marvin Gaye-eftirhermu, sem síðan engu skilar. Fú, þið vitið upp á ykkur sökina. 

Ný og betri taktík skal taka við. Ég er að pæla í gallharðri líkamsrækt svo úr verði nýgrískt goð með skeggrót og lóbótómíu til að verða flón eins og helstu kyntákn samtímans, murr murr, biturð biturð. David Beckham, fyrirmynd mín, er svo daufur að hann hreinlega segir aldrei neitt opinberlega, enda mundi það bara enda illa fyrir mannangann. Svona vil ég vera. Þaga mig í gegn um lífið og breyta heimstískunni jafnóðum.

Það er annars býsna heilbrigt að skrifa hérna inn, ég gleymi að ég get það ef ég læt of langt líða á milli. Það kemur alltaf eitthvað ef maður rembist. Ég þarf nefnilega einhverskonar staðfestingu á því að ég sé ekki ofurseldur setningum eins og 'Kanaríeyjar eru fríhöfn með afar hagstæðu verðlagi...'

In scientia paucos intellegere

Aliud quam amo amare volo.

Ita vero!

Reyndu að toppa þetta

Uppáhalds viðkvæði/blótsyrði plötuframleiðandans Tony Visconti, sem er þekktastur fyrir að hafa pródúserað flestar bestu plötur David Bowies, var epískt:

'SOMEONE FUCK A PRIEST!'

Vildi bara koma þessu á framfæri. Someone fuck a priest!

-Þorsteinn, hinn smekklegi.

Svo svertur að ég er svartur.

Mig langar að starfrækja þennan fjölmiðling áfram. Hann er ágætur, einfaldur í sniði og þolanlega skrifaður - verst er að hann reiðir sig á innblástur frá mínum afar sjaldséðu listagyðjum. Fú þeim.

Hinsvegar ber á því að þessi iðja hefur fengið illt orð á sig, a.m.k. á Íslandi, með tilkomu hins margumtalaða moggabloggs. Þar er samankominn stórmerkilegur þjóðfélagsútdráttur Íslendinga. Moggabloggarar eru nefnilega, í engri ákveðinni röð, og nær undantekningalaust:

fasistar,

grunnhyggnir,

algjörlega án íslenskukunnáttu,

miðaldra,

ófríðir,

atvinnulausir,

bitrir,

hjátrúarfullir,

múgsefjaðir,

ofvirkir

og illir.

Það kemur á óvart að þessi fjölbreyttu einkenni skuli ná yfir svo gífurstóran hóp sem moggabloggarar eru - en svo er raunin. Hver sem er getur komist að þessu með því bara að lesa þrjú blogg í röð. Hvernig á maður að túlka þessa staðreynd? Er moggabloggið lýðræðislegt þversnið? Er þetta lýsandi fyrir hina íslensku þjóð, og er mín eigin reynsla af henni, sem er allt öðruvísi, einfaldlega misvísandi? Eða er það bara afar sérstakur þjóðfélagshópur sem stundar þessa bloggiðju sem táknar ekkert meira en jaðar?

Ég vona eitt. Og held hitt. Gallinn er sá að mér finnst ég ekki eiga neitt sameiginlegt með þessu fólki sem þarna skrifar. Skoðanir þess eru svo rosalegar, svo óábyrgar og svo illar að mig langar oft á tíðum til að flýja burt frá þessu, þá sjaldan sem ég slysast til að lesa eitthvað þarna. Það er ekki heilbrigt, það fyllir mig depurð og óþoli gagnvart eigin þjóð.

Fjölmiðlar hafa hingað til ritskoðað svona fasista út en tjáningarþörf þeirra fær fyrst nú virkilega að blómstra. Þeim mun fasískari sem þú ert því meiri athygli og lestur hlýturðu. Þetta skapar svo afar einfaldar fréttir sem prent- og sjónmiðlar taka óspart upp og veita enn meiri athygli. Helst í sjónvarpsfréttum: HitlerGuð80 skrifaði ljóta hluti! Við förum heim til hans og skoðum heimilisaðstæður hans, en hann býr í hjólhýsi og drekkir hvolpum.

Af einhverri ástæðu tek ég þetta alvarlegar en flestir... ég fæ í fullri alvöru fyrir hjartað er ég heyri um eða sé Íslending sem er virkilega og sannlega með illar skoðanir. Það er ekki minnsta spurning um að rasískar skoðanir eru illar - og illar ekki í neinni húmorískri merkingu. Helförin varð, þegar öllu er á botninn hvolft, aðeins vegna þess að fólk í Þýskalandi hafði annaðhvort rasískar skoðanir eða þolinmæði gagnvart þeim. Ábyrgðin er á endanum hjá fólkinu í landinu og stríðið í hugum þess.

...

Svo næ ég sönsum og byrja að hugsa að þetta sé kannski fullalvarlega á málin litið. Snemma byrja ég að öskra helför. Að öðru!

Viðtal við Sigríði, kerlingu sem ég kynntist á Hrafnistu, í mogganum í dag... eitt hennar helsta einkenni var afar há, hvellandi og brotin rödd, sem barst oft á dag í gegn um herbergissímkerfið með hina ódauðlegu línu '...ég þarf að fá pústið mitt!!', svo húsið skókst. Hörkukelling, annað verður ekki sagt. Fullviss um að ég væri á leiðinni að verða læknir... mér tókst aldrei að sannfæra hana um annað. Stundum er best bara að láta það liggja.

Aðrar skemmtilegar kellingar: þar var ein blind kona sem hét Sabína, algjör dúlla, pínkulítil og stöðugt hlæjandi. Ég minnist þess sérstaklega að hún gerði alltaf morgunæfingar við RÚV á morgnana, og svo var mjög merkilegt og afar skrítið hvernig blind kona raðar hlutum í herberginu sínu. Uppáhald allra. Svo var kona sem ég man ekki hvað hét... en var þekkt fyrir að tuldra sitt ódauðlega viðkvæði alltaf þegar eitthvað var að gerast: 'do do do' eða 'du du du', eða 'dé dé dé', jafnvel 'dó dó dó', endalaus tilbrigði við þetta. Já, svei mér, do do do, það er nú þannig, já já, dú dú dú.

Þessar konur mundu verða hinir ágætustu bloggarar, tel ég.

Víenn-vú... Stykkishólmur?

Hrifning mín á frönsku er langtum meiri en tök mín, eins og sannaðist er ég reyndi að kría út far frá franskri fjölskyldu áleiðis til Stykkishólms. Frakkarnir flúðu eins og hænsn undan hestum.

Eins og ávallt þegar mér misheppnast eitthvað geri ég mér upp aðra útgáfu af orðnum hlut, sem endar á því að ég er hylltur sem bylting. Í þeirri útgáfu raunveruleikans hvísla ég kynþokkafullt í átt til ferðalangsins franska:

[dularfull tónlist undir]

-Excusez-moi, monsieur... je veux dire.- [afsakið mig, herra.. ég vil tala.]

-Oui, monsieur?- [já, herra minn?]

-Sa existence est sans savons.- [Þín tilvera er ei sápu snortin.]

Á þessum tímapunkti dreg ég upp eggvopn og hegg frakkann; úr sárum hanns hellist kaffi og vín, ég ræni farartæki hans sem er einhyrningur vængjaður og flýg því áleiðis, syngjandi 'Je t'aime... moi non plus' hástöfum.

Möh. Fyndinn næst. Þetta nú. Stykkishólmur er fínt pleis; ég hef sjaldan skemmt mér út á landi en það tókst í þetta sinn. Nú þarf ég bara meiri frönsku og eggvopn.