'Við hina helgu hryssu Kóla, sem hefur okkur öll til brunns borið. Vér erum illa villtir, herra Gústaf.'
Með ofangreindum orðum skauk Davíð, geisladiskahulstur með meiru og hross í frístundum, raunveruleikamunstrið sem umkringdi Sri Lanka. Úlfaldi flaug hjá, kurrandi Bubbalög, á meðan Ndongo, hjólhestur, hugleiddi svar sitt og óhjákvæmilegan landflótta.
'Þér skrökvið, herra Davíð. Orð þín eru mók og lérefti. Ef þú leggur við hlustir berast okkur til eyrna óm þríhyrndra guða, Ielaeon, Sufaratep og Seth. Þeir eru vegfarendur ljósvakans og eilífir sturtuverðir örlaganna. Ef við aðeins hlýðum á þá -'
Hjólhestur greip ruddalega og án viðurgengis fram í fyrir honum.
' - Og fyrst svo er, hver er þá feilnóta sú sem öngulenglar slá og flýtur með straumi sandsins frá hafi til hafs? Þér eruð fífl, sem og koppur þinn. Ég man þá tíð er móðir þín ól hrossi sæljón og himininn brann blautum eldi.'
Kalífi nokkur á reiðhjóli sveif hjá. 'Ha', sagði hann, 'ha! Ef aðeins þið vissuð leyndarmál sóldáns míns, sem svaf hjá konu varðmannsins og þræddi leg hennar snákum. Hún bar honum þrjá syni, allir hverjir tóku sér drottningartign og létu sér vaxa eggpoka. Þeir eru daglega frjóvgaðir af sendiboðum frá konungsríkjum dýranna, einn sendiboði af hverri tegund, og telja þeir þetta sæmdarlíf.'
'Ill er þín staða og fjálg. Ég reisi þá útlimi sem eru undir minni stjórn, en hlutaskipti ollu straumhvörfum í eignarhaldi líkamans. En vittu til, að hugar okkar fagna þér markvisst og án afbrýði, því allir erum vér sveinar, og erum ekki við annað kenndir en hólf', sagði geisladiskahulstrið Davíð með djúpri andstyggð í hálsi, og kökk að auki.
'Okkar er ríki sólarinnar', skaut Gústaf að, 'bænir okkar berast með ljósi. Hver okkar ósk er uppfyllt að eilífu í kyrrstöðu hraðans.'
Þetta voru hans síðustu orð, því hann greip andann á lofti og var öreindur þegar.
